هنگامی که انسان در مسیر زندگی با مشکلاتی مواجه می شود قطعا
به دنبال فردی، وسیله ای یا قدرتی می گردد تا به کمک او مشکل خود را حل کند. آدم
ها معمولا اگر از حضور فردی توانمند و با نفوذ در زندگی خود برخوردار باشند که
بتوانند مشکلات خود را به راحتی توسط او حل و فصل نمایند، جسارت، آرامش و امنیت
خاطر پیدا می کنند و درهنگام رویارویی با مشکلات فورا به یاد او می افتند و از او
طلب یاری می کنند و یا پشتوانه وی به نورد مشکلات می روند. آن ها همیشه آن فرد
بانفوذ را به یاد دارند و مورد ستایش و تقدیر خود قرار می دهند. فرد توانمند را
برگ سبز مشکلات می دانند و سعی می کنند با ادای احترام و انجام اعمال و رفتاری که
مورد پسند وی باشد او را برای خود حفظ نمایند تا از موقعیت و امتیازاتش بهره مند
گردند.

در این هنگام فرد از رویارویی با مشکلات احساس ناتوانی و ترس و
دلهره ندارد و به فکر نذر و دعا و راز و نیاز برای رفع مشکل خود نمی افتد. او با
خیال آسوده تنها چشم امید به حامی توانمند و بانفوذ خود دارد و با ستایش و تمنا از
او سعی بر رفع مشکل می کند.

شاید در نظر برخی افراد این موضوع ایده آل باشد و همیشه حسرت
داشتن چنین موقعیتی را در دل کشیده باشند. آن ها از اینکه بتوان مشکلات را به کمک
دیگری به راحتی و بدون دردسر حل نمود اظهار خرسندی می کنند و در زمان مواجهه با
مشکلات به دنبال فرد یا موقعیتی می گردند که به این شکل مشکل خود را حل کنند. آن
ها مدت ها به دنبال چنین شخص و موقعیتی می گردند اما کم تر کسی از این افراد
توانمندترین و بانفوذترین حلال مشکلات را به یاد می آورد و به امید او وارد مشکلات
می گردد.

به ادامه داستان بالا بر می گردیم، بعد از احوالپرسی، از منشی
رییس اجازه ورود خواست اما موفق به ورود نشد زیرا رییسی وجود نداشت که او بخواهد
وارد اتاقش شود، منشی به او گفت که اول صبح امروز طی حکمی از مقامات بالا رییس
اداره به منطقه دیگری انتقال یافت و به این ترتیب حکم اخراج او هم لغو گردید و می
تواند در صورت تمایل به کار خود ادامه دهد.

بله، ما آدم ها همیشه در آرزوی داشتن قدرت، موقعیت یا شخص
بانفوذ و فوق العاده ای هستیم که بتوانیم توسط آن بر مشکلات فائق آییم اما هیچ گاه
به این نتیجه نمی رسیم که خداوند بزرگ و توانا، پدر دلسوز و مهربان ماست که با
قدرت بی کران خود می تواند همه مشکلات ما را در یک لحظه ناپدید کند، ما فراموش می
کنیم که او عاشق یاری رساندن به ما است و تنها کسی است که تمام و کمال از مشکل ما
و راه حل آن باخبر است، فراموش می کنیم که مشکل ما تنها با خواست و اراده او حل
شدنی است و اگر او بخواهد یا نخواهد هیچ قدرتی توان مقابله یا تغییر نظر او را
ندارد.

جالب است! ما انسان ها که همیشه به دنبال فرد توانمند و
بانفوذی می گردیم تا حامی و حلال مشکلات ما باشد و سعی می کنیم تا با ادای احترام
و انجام اعمال مورد پسند وی، او را برای خود حفظ کنیم چرا خدا و قدرت بی کران او
را از یاد می بریم و هیچ گاه به داشتن او افتخار نمی کنیم و با انجام اعمال و
رفتار مورد پسند و ی سعی نمی کنیم تا تنها او که عاشق واقعی ما است را برای خود
حفظ کنیم. چرا ما تنها زمانی از خداوند طلب یاری می کنیم که تمام درها بر روی ما
بسته شده است و هیچ کسی نمانده است تا توان حل مشکل مارا داشته باشد؟ چرا در همان
لحظه اول حضور پدر دلسوز، مهربان و قدرتمند خود را از یاد می بریم و به سراغ
آفریده های او می رویم تا مشکل ما را حل نمایند؟ ما فراموش می کنیم که فرد مورد
نظرمان خود آفریده خداوند است و تنها با خواست و اراده خدا توان حل مشکل ما را
دارد. بنابراین به اشتباه به او متوسل می شویم و از او درخواست کمک می کنیم.

اما اگر ما به جای توسل و توکل به قدرت ناچیز دیگران به خداوند
توانا عنایت کنیم تنها با حفظ یاد او در دل هایمان به خواسته هایش توجه کنیم همیشه
مورد لطف و عنایت بدون منت و بدون قید و شرط او قرار خواهیم گرفت. قدرتی که بی
کران است و هیچ چیز و هیچ کس توان مقابله با آن را ندارد. آن وقت است می‌توانیم به
جای این که بعد از بسته شدن تمام درها به درگاه خدا برویم و بگوییم که خدایا من یک
مشکل بزرگ دارم، در همان ابتدای کار با خیالی آسوده و بدون نگرانی به مشکلات
بگوییم که من یک خدای بزرگ دارم.

امیر دشتکیان